Dochterlief by Chris Fabry

Author:Chris Fabry
Language: nld
Format: mobi
Tags: Fiction
ISBN: 9789043520249
Publisher: Ankh-Hermes B.V., Uitgeverij
Published: 2011-06-14T22:00:00+00:00

15

Ik vond het fijn om bij mevrouw Linderman te zijn. Zo had ik het me altijd voorgesteld als je bij je oma op bezoek ging, maar dan zonder al die mooie meubels en de verpleegsters. Ik droomde altijd van limonade met koekjes en veel gelach en verhalen over ritjes met de huifkar. Je kreeg ook altijd van alles van je oma: oorbellen, een pop of nieuwe kleren die ze écht niet in de winkel had kunnen laten hangen.

Maar ondanks dat goede gevoel was ik nog steeds zenuwachtig. Ik wist nu dat papa niet mijn echte vader was en ik zat vol vragen. Ik heb altijd gedacht dat er maar één belangrijke vraag was, namelijk wie mijn moeder was, wat voor iemand ze was en of ik haar neus en ogen had geërfd of misschien een ziekte. En dan hoef je maar even op bezoek te gaan bij een oude mevrouw en opeens blijken er nog veel meer vragen te zijn. Ze fladderden om mijn hoofd als vlinders en de antwoorden kon ik maar moeilijk vangen. Er was geen net groot genoeg voor al mijn vragen.

Papa zapte langs de kanalen en stopte bij een zender met een vrouw met een mooie sjaal om haar nek. Daar leek het mij iets te warm voor, maar wat weet ik ervan. Het leek alsof ze alle make-up van de hele wereld op had, waardoor haar gezicht eruitzag als zo’n pop met een porseleinen hoofd; helemaal glad en glanzend. Zo zag ze er vast niet uit als ze ‘s-morgens uit bed kwam. Ze zei dat een van de hoofdpunten van het nieuws het vermiste meisje in West Virginia was. Dat verslag hadden we op de boerderij al gezien, maar daar had ik mijn aandacht er niet bij kunnen houden.

Ik ging heel dichtbij zitten zodat ik de verslaggever kon verstaan. Hij keek alsof hij veel liever niet in Dogwood, West Virginia wilde zijn. Zij haar zat keurig en hij had een vriendelijk gezicht. Op zijn kraalogen na, die heel wantrouwig keken.

Ze lieten een foto zien van toen ik klein was en daarna de foto van nu die met de computer was gemaakt en ze zeiden dat mijn moeder Dana Edwards heette. Dat was nieuw voor mij. Daarna zag je een oudere mevrouw uit een auto stappen en naar een huis lopen met een hand voor haar ogen tegen de foto’s. De verslaggever zei dat dat de oma van het meisje was.

“Ik heb al die jaren gezegd dat ze nog leefde,” gilde de vrouw. Ze leek behoorlijk kwaad. “En nu hebben ze de man laten gaan die haar ontvoerd heeft!”

Volgens mij vinden nieuwsmensen het fijn als mensen gillen of huilen of ergens mee gooien. Ik krijg niet vaak de kans om tv te kijken, maar er is altijd wel iemand die ergens een stuip van krijgt. Van de prijs van benzine of de verkiezingen of iets anders waarvan de aderen in hun hals opzwellen. Mijn vader, ook al is hij dat niet echt, zegt altijd dat als mensen over de rooie gaan, dat dan op het nieuws komt.

Download

Copyright Disclaimer:
This site does not store any files on its server. We only index and link to content provided by other sites. Please contact the content providers to delete copyright contents if any and email us, we'll remove relevant links or contents immediately.